Ochtendgloren

Terwijl ik loop door het witte bos, kraakt de sneeuw zachtjes onder mijn schoenen. De lucht is nog donker en de zon zal zich voorlopig nog niet laten zien. Ik vind dit een van de mooiste momenten van de dag. De wereld slaapt nog, terwijl de natuur heel langzaam ontwaakt. Ergens ritselt er wat. De merels beginnen al met hun zoektocht naar voedsel, de koude nacht heeft veel energie gevergd dat zo snel mogelijk aangevuld moet worden.
Toch zijn de geluiden gedempt door de zachte dikke witte deken, die zich nu over het hele bos uitstrekt. De konijnen zijn al buiten geweest te zien aan hun vele sporen, die door het bos en door de velden lopen.
Er straalt een apart gevoel van rust uit , ondanks de donkere wolken is het bos licht en helder door de lichte witte ondergrond. Bijna reflecterend zodat ik toch mijn pad kan vinden. Hier en daar begint er wat te tjilpen, het onmiskenbare geluid van meesjes. Vergezeld door het hele zachte hoge geluid van de goudhaantjes die hoog boven in de boomtoppen dansen.
Ik sta hier stil, genietend van het warme gevoel dat me omarmd. Hier voel ik me niet meer alleen. Hier voel ik de liefde die altijd al bij me was sluimerend en spijtig dat er zoveel tijd verloren is gegaan.
Ik kijk omhoog naar de sneeuw die dwarrelend uit de lucht valt, de vlokjes die steeds groter worden vallen als koude kusjes op mijn gezicht. De witte vlekjes met de donkere achtergrond geven de lucht een sprookjesachtige aanblik.
Het kind in mij komt naar boven, eigenwijs mijn muts afgooiend, mijn haren die nat worden, ik geniet met volle teugen en voel dat ik leef.
Staat de tijd stil of vliegt hij nu juist voorbij? Een vreemde gewaarwording als ik probeer dit moment zo lang mogelijk vast te houden. Dat dit niet lukt blijkt als de eerste mensen alweer op de achtergrond te horen zijn.
Schreeuwend naar de hond die niet wil luisteren verstoren ze wreed de vredige rust die er zoëven heerste. Geen respect, schiet er geïrriteerd door mijn hoofd.
De sneeuwbui neemt langzaam af en de omgeving wordt weer lichter. Een sperwer deelt even zijn moment, zwevend op slechts drie vleugelslagen tussen de bomen door om even op een tak te landen, net genoeg tijd om oogcontact te maken voor hij zijn vlucht vervolgt. Een gevoel van respect overheerst.
Als hij verdwenen is blijf ik nog even staan, nagenietend van het moment,en zie hoe de struiken ineens weer tot leven komen, kleine zangvogels die de aanval hebben voorzien durven zich weer te laten zien.
Weer voel ik die zalige warme deken van liefde om me heen, me geruststellend dat ik niet eenzaam hoef te zijn, mij verzekerend dat ik deze problemen ook aan kan en ik geniet terwijl mijn lichaam trilt.
Helaas ook dit gevoel mag ik niet vasthouden en
mijn hart breekt weer even en huilt zachtjes als ik realiseer dat het langzaam weer tijd is om te moeten gaan, als ik mijn liefde weer moet loslaten, en weer moet laten gaan. Even voel ik me weer verloren, en ik slik een traan weg om te proberen dapper de realiteit tegemoet te gaan

Het hert

Het was een koude dag, het hert voelt de kille zindering in zijn lichaam, er zit een onrust in hem dat hij maar al te goed kent. Statig loopt hij door het bos zich ervan verzekert dat de 8 dames nog steeds bij hem zijn. Het lijkt of de dames niet eens in de gaten hebben wat er allemaal op het spel staat.
Voordurend steekt hij zijn neus omhoog die gewoon glinstert van het vocht. Het is hard werken, dat zekeren, constant  de boel in de gaten te moeten houden. Hij ruikt de competitie en weet dat hij straks het gevecht weer aan zal moeten gaan. Maar de dames willen eerst eten, gek wordt hij van hun geur, hun geur van bijna bereid zijn dat het bos vervuld en als een magneet zijn rivalen aantrekt.
Voorop lopend met de neus hooggeheven treedt hij statig de bosrand uit.
Het veilige donkere bos dat afsteekt tegen de nog vaag gekleurde hei. De nevels stijgen op vanuit de heide waardoor het lijkt of er een rookmachine in werking staat. De warme dampen die met iedere ademhaling uit zijn neus verschijnen, vormen wolkjes die vervagend omhoog dwarrrelen, Zo blijft hij staan, deze prachtige bok met zijn imposant gewei. Zijn oren staan gespitst, luisterend horend, zo blijft hij wel 5 minuten staan met zijn hinden in het kielszog. Pas als hij vindt dat de boel veilig is mogen ze het bos uitreden. Elegant op hun mooie ranke benen stappen ze voorzichtig door de vochtige heide. Hier en daar wordt er gegraasd.Hij drijft ze bij elkaar , er op lettend dat er niet een aan zijn aandacht ontsnapt. Even lopen ze rustig in het gareel even her en der een beetje grazend totdat een zware schreeuw in de verte de aandacht van ze trekt , ze worden onrustig.   De bok heeft het te druk om te eten, zijn drang zit bij andere zaken en hij loopt in cirkels om zijn dames heen, zijn kop hoog geheven zijn keelzak vullend.
Een oeroude brul ontsnapt en doet de lucht trillen, het geluid is ontzagwekkend. Van rechts verschijnt een rivaal , nauwelijks de moeite waard deze jonge bok dat duidelijk geïmponeerd is zijn imposante verschijning. Hij kijkt en trekt zich al gauw terug, zijn tijd komt nog wel.
Een ander verhaal is de bok die nu uit het bos treedt , beiden zijn aan elkaar gewaagd. Onze bok voelt de spanning en gooit er nog een burl uit.
De burl die hem geholpen heeft zijn hinden te verzamelen. De zware burl is namelijk onweerstaanbaar . Nog maar eens , in de hoop zijn rivaal onzeker te maken en te imponeren, Maar nee, de ander loopt uitdagend om zijn dames heen , zijn neus gebruikend om te ruiken of de dames al klaar zijn om hem te ontvangen. De hormonen gieren en hij schat zijn tegenstander in. Iets jonger, maar hij is op krachten in de bloei van zijn leven, en hij heeft nog geen krachten verloren in tegenstelling tot de bok die met verve zijn dames verdedigd.  Hij antwoordt en de lucht wordt vervuld van krachtige oergeluiden, geluiden die al eeuwen tijdens de herfst de aarde doen trillen.  Het gaat nu om de sterkste, Het voortbestaan van de soort. Het burlen is begonnen , de dames kijken eindelijk geïnteresseerd toe. 
Het gaat erom spannen. De twee mannen gaan overduidelijk de strijd aan, het burlen wordt steeds indrukwekkender maar geen wijkt.
De houding van beide maakt duidelijk dat geen van beiden wil wijken , langzaam worden elkaars krachten ingeschat, het hoofd zo hoog mogelijk om het gewei zo groot mogelijk te laten lijken. Dan ineens zomaar uit het niets wordne de koppen omlaag gericht het gewie naar voren gestoken en er wordt een stormram ingezet. Het geklater van de tegen elkaar slaande geweien doet zelfs de vogels verstommen. Wie houdt dit het langste vol? wie is de sterkste , daar draait dit om, met gevaar voor eigen leven wordt de drang tot voortplanting zo groot , dat alles wordt vergeten , Welk zaad mag de volgende generatie voortbrengen?

28-06-09 grensmaas

plasrombout




Galloway


zwarte toorts


distelvlinder


gammauil

lieverheersbeest zuidelijke soort

rups distelvlinder


snuitkever


rups van koninginne page


schorpioenvlieg

Zaterdag. 27-06-09

zweefhommel

rups koperuil

blauwtje

gehakkelde aurelia

hornaarvlinder

roodpotige boomwants

veldslak

vuurlibel

gewone pad

boomkikker

Eveningwalk and what do you see?

Avondwandeling en wat kom je tegen?

eaglesfern, a name never to forget

adelaars varen: een naam om nooit te vergeten

Een van de varens die ik wel eens tegenkom is de adelaarsvaren. Op het eerste gezicht een vreemde varen om dat hij nogal recht op zijn steel staat. Het lijkt ook een beetje een kale varen door die lange stelen. Je zou bijna zeggen dat hij iets mist van dat weelderige die andere varens hebben. overigens zijn er duizendensoorten varens. alleen de streepvaren bevat al zevenhonderd soorten . Maar nu niet te moeilijk vandaag de adelaars varen. Waarom , nou bijvoorbeeld omdat hij over de hele wereld voorkomt. Je kunt hem dus bijna overal vinden, hij houdt echter niet van vochtige grond en van kalk.

One of the ferns I encounter is the eagles fern. at first glance it seems like a strange fern because it stands straight up. It also seems a bit like a bald fern because of those long stalks. One would almost say it misses the lushness of other ferns. There are thousands of kinds of fern. just the stripe fern has seven hundred sub species,but we are not being difficult today. Why this one. well the best reason is that is grows worldwide. You could find him anywhere, the only thing he doesn't like is moist soil and chalked soil.

En waarom heet die nu Adelaars varen? Bekijk de onderste foto maar eens dan is meteen duidelijk waarom. Wat ook leuk is om te weten is dat als je hem zou uitgraven, dat doen we dus niet, maar als je hem zou uitgraven dan heeft zijn wortelstok ook de vorm van een adelaarsvoet. een klauw zeg maar.

So why is it called the eagles fern ? Just look at thre bottom picture and then it is immidiatly clear why. It is also nice to know that if you would dig it out wich we won't do but it's root has a shape like a eagles foot. A claw so to say.

De plant is wel giftig , de bladeren bevatten stoffen die het vitamine B afbreken En met name bij rund en schaap kan dit problemen geven. In ieder geval een mooie aparte varen die je vaak kan tegenkomen. Misschien kun je de volgende keer ook de adelaar ontdekken.

The plant is toxic though, the leaves contain certain chemicals that break off vitamine B . And that can give problems with specially cattle or sheep. Anyway it is a nice special fern that you can encounter a lott. maybe next time you can find the eagle.

soms is moeders een beetje lui.

Soms als het weer goed is staat de deur ‘s morgens al vroeg open. Mevrouw merel maakt hier zeer dankbaar gebruik van om haar opvoedkundige taken even met ons te delen. Ze is bijna kind aan huis en als het koud of nat is geweest gaat ze op zoek naar een makkelijke maaltijd en dan heeft ze bij ons altijd geluk.

Ze kent onze gewoontes zo goed dat ze al weet dat ze de meeste kansen heeft als wij in de keuken zijn. Pontificaal gaat mevrouw voor de deur zitten en laat luid en duidelijk horen dat ze wel wil mee-eten. Als het kastje opengaat en het plastic van het brood ritselt weet ze dat ze veilig dichtbij kan komen. Stukjes brood worden dankbaar gepakt en als dank mag ik meekijken ,hoe ze haar jongen die inmiddels behoorlijk uit de kluiten zijn gegroeid, te eten geeft. een van de jongen is zeer brutaal die zal volgend jaar ook wel voor de deur zitten de anderen zijn toch wel verlegen en bezien de wereld liever vanuit de struiken. Dit heeft tot gevolg dat de brutale wel wat groter is dan de ander, al zal de andere weer minder gauw door een kat of roofvogel gegrepen worden. Zo is de natuur, die heeft met niemand medelijden.

In ieder geval een paar plaatjes van de ontbijttafel.

Zo dichtbij durf ik hier wel te komen . Als ik heel veel geluk heb krijg ik zelfs wat maden.

Vandaag krijg ik wat brood, ben ik toch even van dat geschreeuw af.

Jaja gedraag je nu maar ik kom al

Zo mondje open en kop dicht.

Wat een schrokkop zeg!!

Nou heb je wel genoeg gehad!

Nu even je broertjes zoeken !!